uit de kliniek

Ik had beloofd een stukje te schrijven maar op de een of andere manier krijg ik niet getikt wat ik wil tikken. Het kost me al een halve dag. 

Het zijn heftige weken geweest. Helemaal afgelopen week toen ik week 1 van de 2 weken traumabehandeling heb gevolgd. 
Volgende week mag ik nog 4 dagen en de week daarna start ik met de deeltijd. 

Ze vinden toch dat de BED is omgeslagen in BN en daar behandeling voor nodig is. 

 

Ik voel me beter, ben minder moe, m'n stemming is beter en gelukkig heb ik veel minder last van de eetbuien. Ben ik er vanaf? Nee, helaas nog niet. maar het komt minder voor en als ik een eetbui heb is hij veel minder groot. 

 

Vooral de traumabehandeling is me zwaar gevallen. Het is echt zwaar om terug te gaan naar dingen die gebeurd zijn. Dingen waar je nooit meer aan hebt willen denken. Hoe of wat maakt niet uit maar je wordt echt 4 dagen met werkelijk alles waar je bang voor bent, zelfs waarvan je je nooit beseft hebt dat je er bang voor bent geconfronteerd. 

 

Dit weekend ben ik dus thuis. Zondag avond moet ik weer terug zijn voor de traumabehandeling. Je mag daar geen contact hebben met het thuisfront, geen telefoon, laptop enz. Alles om je op de behandeling te kunnen richten. 

 

Inmiddels weg ik 83 kilo. Er is dus zo'n 14 kilo af en m'n bmi van 36 naar 31. Ja,  het is echt nog veel te veel. Er moet nog zo'n 15 kilo af wil ik uitkomen waar ik zo'n beetje moet zitten. ze zeiden dat 10% afvallen al mooi zou zijn. Die heb ik gehaald. 
Helaas merk ik het nog niet aan de hoeveelheid insuline die ik nodig heb. Ik had gehoopt dat ik daar mee kon gaan stoppen of dat ik echt kon merken dat ik minder nodig had maar dat is nog niet zo. Zeker na eetbuien moet ik echt bijspuiten omdat ik anders te lang te hoog zit. Ik heb nu spijt van hoe ik mijn lichaam verpest heb maar daar kan ik nu niets meer aan veranderen. Dus vanaf nu kan ik alleen maar zorgen dat het niet erger word.

 

Het wordt een zwaar weekend door alles stress van de traumabehandeling. Ik doe m'n best om goed te blijven eten. Nog 1 weekje en dan 3 dagen per week met de eetstoornis aan de slag. 

Reactie schrijven

Commentaren: 2
  • #1

    Sanne (zondag, 16 augustus 2020 00:52)

    Hé topper.
    Ben zo trots op je. Nog een weekje vol er tegenaan. Je kunt het

    Liefs van mij

  • #2

    Carmen (zondag, 16 augustus 2020 16:19)

    Ik ben trots op je. Het geeft mij ook wel moed dat het toch mogelijk is.

    Ik hoop dat je blijft schrijven want ik lees graag met je mee

Vanmorgen moest ik me 8.00 nuchter melden bij de somatisch arts van de eetstoorniskliniek. Gister was het nog even flink mis gegaan. Ik zal proberen voor de mensen die geen idee hebben wat BED is uit te leggen wat er dan gebeurt.
Ik voel me vreselijk gespannen, ben bang voor de volgende dag. Ben boos op mezelf en verdrietig. Hoe heb ik dit zo ver kunnen laten komen. Wat moet iedereen wel niet over me denken. Ik voel me dik, ontzettend dik en in plaats van dat ik dan niets eet ga ik juist eten.
Ik bestel bij thuisbezorgd.nl 2 pizza margarita en 4 blikjes redbull en laat de snackbar een portie patat, een kroket en een grote milkshake thuis bezorgen. Als het binnenkomt eet ik alles op. Ik merk niet dat ik vol zit. Ik eet gewoon. Als ik eet merk ik niets. Vergeet ik even hoe verdrietig ik ben. Alleen als het op is, is het niet genoeg. Ik kan niet stoppen. Een half brood gaat op want vanaf morgen ben ik toch 12 weken niet thuis. De halve pot pindakaas en halve pot chocopasta smeer ik op dat brood en de kaas en worst die nog open is gaat ook op. 
We zijn nu ruim een uur verder. Ik zweet me kapot. Voel me zo dik, vies en ik ben misselijk. Ik heb weer gefaald. M'n buik doet pijn. Omdat ik toch al gefaald heb en nog steeds niet kan stoppen ga ik alle kastjes langs. Er ligt niets meer. alleen in de vriezer ligt nog bladerdeeg. Ik zet de oven aan maar voordat het klaar is eet ik de helft al op. Uiteindelijk gooi ik de andere helft weg. Opgeblazen vol ga ik al om 20 uur mn bed in. Te vol om nog te zitten. Te misselijk om nog iets te doen. Huilend lig ik in m'n bed. morgen is het zo ver. 

 

Vorige week vrijdag moest ik al bloed laten prikken op allerlei vitamines. Of er een tekort was. Vanmorgen stond de uitslag nog niet in de computer. Ik moest nuchter komen omdat het lab wat er op maandagochtend toch altijd is ook bij mij bloed af kwam nemen. Toen ik de uitslag van de rest van vanmorgen kreeg hadden ze de vitamines wel en dat was gelukkig allemaal goed. 
M'n cholesterol was te hoog maar opzich nog wel te doen. Alleen m'n glucose is toch wel flink verhoogd. Ondanks de metformine (3x per dag 1000mg) en de gliclazide (3x per dag 80 mg) zit ik dus nog steeds veel te hoog. De volgende stap is insuline spuiten maar we hopen eigenlijk dat als ik de eetbuien onder controle krijg en hopelijk ook wat afval die stap niet nodig is. Maar dan moet er wel snel wat gebeuren. 

 

de mensen die ik de laatste tijd nog gezien heb, hebben het wel gezien. Door de eetbuien die vooral de laatste tijd enorm zijn toegenomen ben ik behoorlijk wat aangekomen. Ook daarvan de cijfers om hopelijk later terug te kunnen zien wat ik heb bereikt. moet wel eerlijk zeggen dat dit het moeilijkst is van alles. Maar ik denk dat elke vrouw dat wel herkent.
In maart toen de DM2 werd vastgesteld woog ik 84,4 kilo (bmi 31) het doel was afvallen alleen het tegenovergestelde gebeurde. Vorige week in de eetstoorniskliniek bij de therapie woog ik 94 kilo maar vanmorgen was het nog erger. Na een week enorme eetbuien woog ik vandaag bij de arts 97,6 (bmi 36) .Obesitas klasse 2. Als het zo gezegd wordt is het best wel heftig. 

Vanaf nu zit ik 12 weken intern in de kliniek met als belangrijkste doel van de eetbuien afkomen en weer een normaal eetpatroon krijgen. 
morgen heb ik een afspraak met de dietiste. De eetdrang is enorm en ik mis echt een eetbui. het is net alsof het een verslaving is. 

Ik ben benieuwd naar morgen. 
Ik vind het wel lastig dat de groep zo gemengd is en de meeste mensen die hier zitten Anorexia hebben. Er zijn 2 mensen met boulimia maar niemand met BED. 

 

Het gaat lastig worden, er zijn vandaag al genoeg tranen gevloeid en er zullen er nog veel komen. 
Ik ga dus proberen jullie mee te nemen in mijn reis naar een eetbuivrij leven.