Thuis oefenen en traumatherapie

Er speelt veel, heel veel. Er gaan dingen beter, dingen minder goed, ik leer nog elke dag dingen en mocht er naast een tekort aan mondkapjes ook een tekort aan tissues zijn dan ben ik de boosdoener. 

Ik wist niet dat ik zo vaak op een dag kon huilen. Dat er zulke diepe tranen zitten. Dat er zoveel pijn zit.

het is gewoon even niet belangrijk of er wel of geen eetbuien zijn geweest, of ik wel of niet gebraakt heb, of ik wel of niet ben aangekomen of afgevallen. Misschien zegt het bovenstaande al hoe het is gegaan. 
Ik moet met iets heel anders anders aan de slag wat veel belangrijker is. Iets waar ik het zelden over gehad heb. Iets wat veilig weggestopt was. Iets wat er gewoon niet meer was en waar ik niet over moest zeuren. Niet aanstellen het is al lang geleden. Maar dat iets daar is het met EMDR al een keer kort over gegaan. Alleen dat "iets" blijkt best wel een ding te zijn. Groter dan wat ik wil dat het is, groter dan wat ik dacht dat het was. Zo groot dat het zo goed als zeker de oorzaak van de eetstoornis is. Zo groot dat het eigenlijk m'n leven in beslag neemt zonder dat ik het door heb. Zo groot of eigenlijk eng dat m'n dagen bestaan uit er niet mee in aanraking komen en er aan denken. Zo eng dat ik onbewust m'n leven zo heb ingericht dat ik er nooit mee in aanraking kom en als dat wel zo is dan vlucht ik in eten. Dan kan ik tenminste denken aan hoe vies en dik ik ben en niet aan "dat" 
Ik moet aan de slag met "dat" en dat is eng, doodeng. Maar er is een goede afspraak. Direct nadat ik hier klaar ben, krijg ik 2 weken traumabehandeling. ik... een trauma? erg genoeg om in een gespecialiseerde kliniek te behandelen? Nee, dat kan niet. Dat is voor militairen enzo. Niet voor mij. Ik moet me niet zo aanstellen. 

Maar het is nodig en deze week wijzen ze me bij alles wat ik doe wat daar mee te maken heeft erop. En elke keer als ik het nu door heb voel ik pas hoe bang ik nog ben, hoe boos op de dader, hoe verdrietig, hoe....tsja.... wat.......

Ik mag het niet meer dat kleine dingetje noemen. Ze noemden het een flinke ptss bij de online intake die ik heb gehad. 8 dagen therapie intern volgen. Ik voel me nu helemaal een mislukkeling. 
Het is zo eng, het maakt me bang. Ik weet niet of ik het wil maar ik weet ook dat terug naar de eetbuien geen optie is. 

Het klinkt misschien wat cryptisch maar ik wil niet op details in gaan. 
Later... misschien later ooit eens.