waarom?

Soms vraag ik me af WAAROM?

 

Waarom neem ik mezelf voor weer te schrijven omdat het mag maar lukt het niet

Waarom blijft die drang naar eetbuien zo groot

Waarom gaat het vandaag weer mis terwijl het zoveel beter ging
Waarom ga ik weer braken
Waarom vertel ik niet eerlijk dat ik gebraakt heb

Waarom ben ik ooit gaan braken

Waarom ben ik zo bang voor het wegen morgen

Waarom kan ik dit niet gewoon goed doen

Waarom zie ik gewoon niet in dat m'n lichaam hier niet tegen kan

Waarom ben ik zo slecht voor m'n lijf

Waarom is alles zo moeilijk

 

Het zijn de afgelopen dagen alleen maar waarom vragen. 
Die knop moet om want met alleen WAAROM schiet ik niets op

Reactie schrijven

Commentaren: 3
  • #1

    Carmen (maandag, 13 juli 2020 16:42)

    Zet hem op Sylvia. Herstellen gaat met vallen en opstaan.
    Je bent niet voor niets nog opgenomen. Als alles al goed zou lopen was je niet meer daar.

    Ik zou deze vragen eens inbrengen in de groep of een individueel gesprek. Sterkte weer

  • #2

    Suzan (dinsdag, 14 juli 2020 14:53)

    WAAROM ben je niet wat liever voor jezelf?
    Je bent pas op de helft van je traject, je mag "fouten" maken! Hoe meer hoe beter,want nu heb je nog de kans er direct hulp bij te vragen! Zodat je straks thuis weet hoe je er mee om kunt gaan.
    Als je maar wel die hulp ook vraagt, want als jij niet vertelt dat je gebraakt hebt, dan kunnen zij jou niet helpen dat een eventueel volgende keer te voorkomen!
    Ook ik wens je weer heel veel sterkte!

  • #3

    sylvia (woensdag, 15 juli 2020 22:58)

    Lief dat jullie reageren Suzan en Carmen

    Waarom ik niet liever voor mezelf ben? Ik denk dat daar onbewust de gevoelens bijzitten dat ik het niet waard ben.
    Ik heb gister uiteindelijk verteld dat ik gebraakt heb. Ik zal daar zo meer over schrijven.

    jullie lijken wel de therapeuten. Die zeggen ook al, je bent niet voor niets nog opgenomen.

Vanmorgen moest ik me 8.00 nuchter melden bij de somatisch arts van de eetstoorniskliniek. Gister was het nog even flink mis gegaan. Ik zal proberen voor de mensen die geen idee hebben wat BED is uit te leggen wat er dan gebeurt.
Ik voel me vreselijk gespannen, ben bang voor de volgende dag. Ben boos op mezelf en verdrietig. Hoe heb ik dit zo ver kunnen laten komen. Wat moet iedereen wel niet over me denken. Ik voel me dik, ontzettend dik en in plaats van dat ik dan niets eet ga ik juist eten.
Ik bestel bij thuisbezorgd.nl 2 pizza margarita en 4 blikjes redbull en laat de snackbar een portie patat, een kroket en een grote milkshake thuis bezorgen. Als het binnenkomt eet ik alles op. Ik merk niet dat ik vol zit. Ik eet gewoon. Als ik eet merk ik niets. Vergeet ik even hoe verdrietig ik ben. Alleen als het op is, is het niet genoeg. Ik kan niet stoppen. Een half brood gaat op want vanaf morgen ben ik toch 12 weken niet thuis. De halve pot pindakaas en halve pot chocopasta smeer ik op dat brood en de kaas en worst die nog open is gaat ook op. 
We zijn nu ruim een uur verder. Ik zweet me kapot. Voel me zo dik, vies en ik ben misselijk. Ik heb weer gefaald. M'n buik doet pijn. Omdat ik toch al gefaald heb en nog steeds niet kan stoppen ga ik alle kastjes langs. Er ligt niets meer. alleen in de vriezer ligt nog bladerdeeg. Ik zet de oven aan maar voordat het klaar is eet ik de helft al op. Uiteindelijk gooi ik de andere helft weg. Opgeblazen vol ga ik al om 20 uur mn bed in. Te vol om nog te zitten. Te misselijk om nog iets te doen. Huilend lig ik in m'n bed. morgen is het zo ver. 

 

Vorige week vrijdag moest ik al bloed laten prikken op allerlei vitamines. Of er een tekort was. Vanmorgen stond de uitslag nog niet in de computer. Ik moest nuchter komen omdat het lab wat er op maandagochtend toch altijd is ook bij mij bloed af kwam nemen. Toen ik de uitslag van de rest van vanmorgen kreeg hadden ze de vitamines wel en dat was gelukkig allemaal goed. 
M'n cholesterol was te hoog maar opzich nog wel te doen. Alleen m'n glucose is toch wel flink verhoogd. Ondanks de metformine (3x per dag 1000mg) en de gliclazide (3x per dag 80 mg) zit ik dus nog steeds veel te hoog. De volgende stap is insuline spuiten maar we hopen eigenlijk dat als ik de eetbuien onder controle krijg en hopelijk ook wat afval die stap niet nodig is. Maar dan moet er wel snel wat gebeuren. 

 

de mensen die ik de laatste tijd nog gezien heb, hebben het wel gezien. Door de eetbuien die vooral de laatste tijd enorm zijn toegenomen ben ik behoorlijk wat aangekomen. Ook daarvan de cijfers om hopelijk later terug te kunnen zien wat ik heb bereikt. moet wel eerlijk zeggen dat dit het moeilijkst is van alles. Maar ik denk dat elke vrouw dat wel herkent.
In maart toen de DM2 werd vastgesteld woog ik 84,4 kilo (bmi 31) het doel was afvallen alleen het tegenovergestelde gebeurde. Vorige week in de eetstoorniskliniek bij de therapie woog ik 94 kilo maar vanmorgen was het nog erger. Na een week enorme eetbuien woog ik vandaag bij de arts 97,6 (bmi 36) .Obesitas klasse 2. Als het zo gezegd wordt is het best wel heftig. 

Vanaf nu zit ik 12 weken intern in de kliniek met als belangrijkste doel van de eetbuien afkomen en weer een normaal eetpatroon krijgen. 
morgen heb ik een afspraak met de dietiste. De eetdrang is enorm en ik mis echt een eetbui. het is net alsof het een verslaving is. 

Ik ben benieuwd naar morgen. 
Ik vind het wel lastig dat de groep zo gemengd is en de meeste mensen die hier zitten Anorexia hebben. Er zijn 2 mensen met boulimia maar niemand met BED. 

 

Het gaat lastig worden, er zijn vandaag al genoeg tranen gevloeid en er zullen er nog veel komen. 
Ik ga dus proberen jullie mee te nemen in mijn reis naar een eetbuivrij leven.